Het was al even geleden maar gisteren was ik opnieuw chauffeur. De sfeer in het Maximiliaanpark voelt als een tweede thuis. Potentiële gasten die hoopvol aankomen, sommigen voor de allereerste keer. En zowel gastgezinnen, chauffeurs als gasten willen persoonlijk goeiedag zeggen aan de vrijwilligers die er elke avond (na hun job of studies) tot ’s nachts mee in de kou staan: Adriana, Yoon, Clara, Med, Alexandrine, Thomas…
.
Ik had de opdracht om 8 toffe jongens naar 4 gastvrouwen en gastgezinnen te brengen. Als chauffeur krijg je een bedanking recht uit het hart van je passagiers. Je ziet terug een kleine fonkeling van hoop en opluchting in hun ogen verschijnen wanneer je ze afzet bij hun gastgezin. Daar heb je de eer getuige te zijn van de eerste ontmoeting tussen hen degene die hen opvangt. Zo was er gisteren om 00u30 een mevrouw, die erop stond elke van haar gasten een knuffel te geven. Bij de tweede jongen was het duidelijk dat hij al lang geen knuffel meer had gekregen. En dat hij er echt een nodig had.
.
Buiten vriest het, maar ik rij naar huis met een warm gevoel.
.
We kunnen nog meer chauffeurs gebruiken, niet alleen ’s avonds maar ook om de gasten de volgende dag terug te brengen. Vanuit: Brussel, Leuven, Antwerpen, Gent, …