Ik woon op 300m van het gesloten centrum van Vottem en elk jaar sluit ik me aan bij een groep die steun geeft aan opgesloten vluchtelingen. We begeven ons langs prikkeldraad die gecamoufleerd wordt door slecht onderhouden beplanting. We steken kaarsen aan en roepen slogans om onszelf aan te kondigen voor de belangrijkste belanghebbenden die ons antwoorden van achter de hagen bezaaid met metalen punten. Dit jaar had ik niet alleen mijn gezin en een vriendin meegenomen, maar ook mijn gasten. Zij hebben met onze kinderen kaarsen aangestoken en ze aan de grote ijzeren poort neergezet.
Nog maar enkele maanden geleden bevond ook A. zich aan de andere kant van de borstelige haag. En vanavond zet hij kaarsen over de hele weg om iedereen die deze calvarietocht meemaakt te steunen.
Nadat we onze kaarsen hadden neergezet, zijn we naar een groep militanten gegaan die door de politie omkaderd werd. Rechtop onder de fijne regen, in de kou, scandeerden we eenvoudige woorden in het Frans: “Vrijheid, solidariteit! Met de sans-papiers!”
“Bevrijd de gevangenen!”
Op dat moment blijft een politieagent die door de massa zigzagde een moment staan, recht voor mijn gasten. Hij kijkt om zich heen. Ik zie hoe A. en Y. als stalagmieten verstijven. Ik lach breed naar hen en zij antwoorden met een minigrijns!! De massa maakt lawaai… De politieagent gaat weg…
Wat een vreemd moment.
Wat zou er omgaan vanavond in de hoofden aan de andere kant van de prikkeldraad?
Terwijl we de kleine manifestatie te voet verlaten, met de familie, passeren we langs een politiecombi… We lopen langs het trottoir, niet ver van enkele agenten.
A. stopt voor ons en vereeuwigt ons op een selfie met de blauwe zwaailichten als achtergrond!
Een beetje zoals een trofee… Een beetje zoals een overwinning…
Vanavond is het Kerstmis!