Ze hebben de schoonheid van hun land achtergelaten omdat ze geen toekomst zagen
Gebroken vleugels.
Ze hebben de schoonheid van hun laten verlaten
omdat ze er geen toekomst zagen.
Met zijn jonge vrouw is hij op weg gegaan.
Ze hebben duizend gevaren doorstaan, de zee op een klein bootje opgegaan, duizenden kilometers afgelegd.
Ze geloofden in een eldorado, mooier, verwelkomend waar het leven gemakkelijker zou zijn.
Hun baby is geboren in Duitsland.
Maar de realiteit heeft hen ingehaald.
Deze betere wereld waarvoor ze gevochten hebben, heeft voor hen de deur gesloten.
Duitsland zei neen.
Hij is dan een toekomst gaan zoeken in Frnakrijk, in de sneeuw en in de regen, slapend onder bruggen.
De ontvangst van de Belgische burgers heeft hem dan naar Brussel geleid.
Hij was uitgeput en had alle hoop verloren.
Enkele goeie nachten, goede maaltijden en vooral de huiselijke rust heeft hem zijn krachten teruggegeven, net zoals aan één van zijn vrienden.
Geen vragen, geen verplichtingen, rust, rust en meer rust.
Vanmorgen, de batterijen opgeladen, hebben we het slagveld bezocht zoals de “echte” toeristen.
Ze kregen de indruk van meester te zijn over hun lot, enkele uren onbezorgd te zijn.
Vanavond, na bijna 4 dagen, hebben we hen terug naar het Maximiliaanpark gebracht.
Het gevoel van hen in te steek te laten, is er. Anderen zullen het overnemen en de keten van solidariteit gaat verder dank zij het Burgerplatform en haar onwaarschijnlijke mogelijkheid om te mobiliseren.
Ze zullen hier niet blijven en hun kans in Engeland wagen, maar wat voor toekomst wacht hen?
Onze bijdrage is zo klein ten opzichte van de migratieproblematiek. Hoe moeten we ze ontvangen? Hoe kunnen we hun integratie voorbereiden en hen een toekomst verzekeren?
Het drama van de immigratie en de politiek van onze dirigenten verdient voorrang in onze media.
Tot het zover is, zijn de kolibries daar…