Hij heet MO en ik ben zijn BRO
Hij heet MO, en hij heeft mijn leven veranderd.
Onlangs, vrij toevallig, las ik op Facebook een oproep voor hulp van een organisatie die ik niet kende: “Burgerinitiatief voor overnachtingen”. Ik was zeer sceptisch over dit onderwerp en begon alles te lezen wat ik kon vinden over deze organisatie. Ikzelf ben niet echt links, ook niet religieus, maar eerder voor een markteconomie, activering van de bevolking, voor het behoud van onze sociale zekerheid, enz … Ik stelde mezelf duizenden vragen. Hoe meer getuigenissen op dewereldinhuis.be ik las, hoe meer ik mezelf excuseerde voor het niet beantwoorden van de oproep van deze groep. “Maar ik doe al zoveel voor mensen om me heen, voor mensen in nood, en enkelen van die getuigenissen vertellen over situaties die niemand zal benijden (lawaai van gasten, overmatig verbruik van alcohol, sigarettenrook binnen en zelfs deel uitmaken van de LGBTX gemeenschap zou een probleem kunnen zijn waarvoor er een soort ‘groen licht’ dient verkregen te worden, enzovoort …).”
Toen ik die avond mijn afval buiten zette, was het koud, erg koud. Ik ging heel snel terug binnen en zette de verwarming helemaal open. Ik ging voor de tv zitten en ik verwenste mezelf. Die nacht, alleen thuis, met een kleine lege kamer met een eenpersoonsbed, besloot ik om dat bed op te maken. Ik lees op de site wat te doen, hoe en … Ik raak in paniek …. Ik ben er niet klaar voor, ik ben bang, ik moet nog de alcohol nog verstoppen, mijn belangrijke spullen ergens veilig opbergen, de dichte kring uitleggen wat ik van plan ben … Ik durf het niet. Opnieuw verwenste ik mezelf…
Je kan alleen kritiek hebben op wat er buiten gebeurt als je zelf probeert deel uit te maken van de oplossing. Ik besluit een bericht te sturen op het Nederlandstalige Burgerinitiatief voor overnachtingen, ze hebben nog steeds chauffeurs nodig … Zo doe ik tenminste iets … Na een snelle persoonlijke boodschap ben ik welkom in het park om te rijden tussen het park en een opvangcentrum. Het is al laat, ik moet vertrekken. Ik ga erheen. Wat neem ik mee? Niets… Oeps! Ik heb nog hotel-tandenborstels en -zeep… Je weet maar nooit, misschien is ook dit welkom, ik neem het mee. Na 15 minuten arriveer ik op de ontmoetingsplaats. Ik ben op zoek naar een witte jas …. Zoveel mensen, zoveel ogen, ik heb de indruk dat iedereen naar me kijkt … Ik stel mezelf voor: ik ben een chauffeur voor het centrum, het Rode Kruis vindt me de juiste persoon, een ‘dame’ met een lange zwarte jas, het hoofd geschoren met een lange mèche, zij zal (voor mij) ‘mijn baas’ zijn, ze heeft het allemaal onder controle, daar vertrouw ik op: 4 personen voor het traject naar het opvangcentrum, “CAMP”.
Korte introductie, de gasten zijn jong, vriendelijk, leuk, ze hebben het koud, ik krijg het warmer. Eenmaal aangekomen, bied ik hen tandenborstels, zeepjes, enz aan. Ze zijn blij. De dame die me de weg wees, legt uit wat er moet gebeuren, ik ga binnen en sel me weer voor “Frederic van het parc 4 personen”… En hop, ik ga terug naar het park … en opnieuw…. en opnieuw… en… Er zijn geen gastgezinnen meer! … Hoezo?! Ik durf mezelf de vraag te stellen ‘hoezo?’
De vrijwilligers sturen sms-berichten, er zijn nog ongeveer 30 bedden te kort, en het CAMP is vol, er zijn geen plaatsen meer en ik ben maar een chauffeur… Ik had het met mezelf afgesproken, moet eerst echt alles voorbereiden, verkenden op de hoogte brengen…Het is koud, en het regent, het is donker. Daar, in zijn hoek, kijkt hij me bibberend aan met die grote ogen onder zijn pet, een lichte glimlach. Hij, met zijn klein rugzakje, is duidelijk nog minder op zijn gemak dan ik…. Ik spreek hem aan; hij is alleen, hij kent niemand, het is duidelijk ook zijn eerste keer. Hij vraagt me wat hij moet doen… Het is ook mijn eerste keer en ik was comfortabel in de bestaande situatie: Je moet de witte jassen vragen… Of vraag het haar ‘ zij is mijn baas’ ik ben maar gewoon een chauffeur… Ik breek. Heel discreet begeef ik me naar het witte jasje dat zoals alle witte jasjes altijd glimlacht. ‘Als het echt moet neem ik hem voor 1 nacht mee’, zij kent hem niet, ‘mijn baas’ kent hem ook niet… Rondkijkend denken ze iemand te zien die ook alleen is en die ze kennen en ze suggereren me… die is OK we kennen hem… Maar ik ook, het is ook mijn eerste keer en zij kennen me ook niet… Omdat zij er ervaring mee hebben en er alles aan doen om alles goed te laten verlopen vertrouw ik hun beslissing, we kijken elkaar aan, ik kijk naar hem, ik ben niet bang, het mag van de witte jas en ‘mijn chef’.Het zal voor ons beiden de eerste keer zijn en tegelijk nog eentje die niet buiten hoeft te slapen vannacht. Ik geef nogmaals mijn gegevens en mijn naam door en hopla, hier ga ik dan naar huis met met mijn +1.
Eenmaal op pad ziet hij de achtergrondfoto op mijn mobiele telefoon en dat bespreken we, ik bevestig mijn verhaal, één nacht niet meer, rook niet binnen enz … Zijn zachte stem altijd glimlachend stelt me gerust, heel snel het is duidelijk dat hij 4 dagen niet in een bed heeft geslapen, hetzelfde voor de douche … Ik stel hem ook gerust langs mijn kant, ik laat hem zijn kamer zien waar het bed is gemaakt, ik heb een pyjama en een badjas, handdoeken, schone slippers (hij had net als ik, zijn schoenen al uitgedaan toen we binnenkwamen), tandenborstel, enz … En ik nodigde hem uit in de badkamer, ik stel voor om een bad te nemen… Maar hij is bang erin in slaap te vallen en zal een douche nemen. Hij neemt zijn pet af en toont me zijn hoofd, een grote ronde vlek zonder haar, ik weet wat het zou kunnen zijn, het is niet oud, en gezien zijn reis denk ik dat het stress-gerelateerd is. Hij stelt me gerust dat er verder niets abnormaals op zijn lichaam is, de vlek is niet rood, jeukt niet… niets om ongerust over te zijn..
Ik nodig hem uit om na zijn douche al zijn kleren te geven zodat ik die kan wassen tegen de volgende dag, zijn ogen schitteren. Ik vergeet niet om een emmer water naast het toilet voor hem te plaatsen en ik wacht tot hij naar beneden komt. Hij brengt me zijn kleren, alles past in één hand… Ik laat hem de machine zien die ik in gang zal zetten. Hij heeft geen honger, maar kerstpralines maken hem blij, wifi-uitwisseling en de rest zal voor morgen zijn… bij het ontwaken. Omdat ik heel vroeg moet werken, verzekert hij me dat hij vroeg op zal zijn. Hij is al voorbij 1:00 uur … Ik zal hem laten slapen tot hij wakker wordt… Ik besluit om een dagje thuis te werken. Hij wordt wakker na 10.00 uur. Hij komt naar beneden met zijn veel te grote badjas en veel te grote pyjama, we lachen …. Hij houdt van eieren, ik niet, ik kook nooit, hij nog veel minder, ik bak de eieren die werden aangeboden door mijn lokale ‘halal’ slager die mij ook beleg voor een half leger ‘meegaf’ voor mijn gast toen ik boodschappen had gedaan bij zonsopgang… Hij at zoveel als hij kon en nam zijn koffie, gevolgd door zijn sigaret in de tuin. We praten een beetje, alsof we elkaar al jaren kennen kennen en zonder iets aan elkaar te vragen, hij laat me een foto zien van zijn toekomstige vrouw, een foto van hem met kroezelhaar van enkele jaren terug, hij had mijn ingekaderde foto’s gezien in de woonkamer.
Hij wil snel naar het park gaan om medereizigers te ontmoeten, hij alleen is, te eenzaam gedurende al een paar dagen. We wisselen informatie uit, hij kan op mij rekenen, uni-directioneel, ik stel hem gerust, hij lacht, we begrijpen elkaar. Toen ik zijn was had gedaan en de machine had leeggemaakt om te drogen zag ik wat hij in feite aanhad. Toen hij sliep zocht ik heb een nieuwe broek, echte sokken (hij droeg blijkbaar 4 paar echt te korte sokken boven elkaar), een echt onderbroek, een thermisch T-shirt en goede wandelschoenen. Zo weet ik tenminste zeker dat hij het een paar dagen zal volhouden. Ik zou zijn sneakers zo lang laten drogen als hij wil in mijn kelder. Ik bereid zijn picnic van die dag voor, zelf genoeg voor een paar dagen. We vertrekken naar het park, de stilte installeert zich. Ik stel hem gerust dat hij altijd contact met me kan opnemen als hij wil, er is niemand in het park. We zijn het erover eens, hij wil niet dat ik hem afzet in de dagcentra die ik op de facebookpagina heb gezien. Hij beslist, ik zal hem afzetten aan het Noordstation, ik geef hem veiligheidsinformatie (om niet de aandacht te trekken als het niet nodig is). We zijn er, de auto is gestopt, we moeten elkaar verlaten, de stilte installeert zich, we nemen een foto, we schudden de handen, we kijken elkaar aan en ik ga weg.
Ik ga terug naar huis en ga naar zijn kamer, het bed is terug opgemaakt. Ik aarzel even, maar besluit de lakens en handdoeken toch direct te wassen. Hoe dan ook, vandaag weet ik dat ik echt niemand kan opvangen, onmogelijk. Het is 17.00 uur, klaar met werken, ik ben moe … Ik dut in en word wakker rond 19.00 uur … Ik maak iets te eten, kijk naar het nieuws en in plaats van te blijven hangen voor de tv besluit ik terug te gaan naar het park Ik zal chauffeur zijn, ik weet nu hoe het moet. Aangekomen in het park groet ik ook al die onbekenden, die steeds vriendelijk glimlachende mensen met witte jassen, die engelen die ze de vrijwilligers noemen…. Ik zou een chauffeur zijn tussen het park en het kamp, maar ik kan niet lang blijven omdat mijn wekker om vier uur de volgende ochtend zal afgaan… Dus ik rij weer heen en weer, als een buschauffeur, behalve dat ik het kleine beetje extra biedt bij de aankomst en ik probeer te doen zoals in het park, blijven lachen! Bij elke passage probeer ik te zien of Hij niet in het park is. Ik zie hem nergens, ik vraag het aan de witte jassen maar die hebben hem niet gezien … Ik krijg een verzoek van het Nederlandstalige platform om 2 groepjes van 2 gasten te brengen naar nieuwe gastgezinnen in Leuven, het zijn weer 4 mensen die kunnen worden ondergebracht, ik maak nog een rondreis naar het kamp om toch nog te zien of hij er staat … Hij is er niet … Het is bijna 23u is en denk aan mijn wekker… Ik ga ermee akkoord om 4 gasten af te zetten bij hun nieuwe gastheer en gastvrouw… en dan … dodo ….
Eenmaal thuis probeer ik nogmaals MO te contacteren, ik ben bezorgd, hij is niet online geweest sinds hij mijn huis verliet vanmorgen, zijn GSM werkt niet …. Tevergeefs probeer ik te slapen, het zal kort zijn en het is dan dat ik me realiseer dat deze man met die grote ogen en zijn glimlach, mijn hart heeft veroverd… In de ochtend probeer ik het opnieuw, ik probeer op het platform, mijn professionele productiviteit is nooit lager geweest en mijn tranen kan ik niet bedwingen… Ik ben ondergedompeld…. Het is pas deze vrijdag 15 uur dat ik eindelijk een teken van leven krijg. Hij is OK, hij vond gezelschap en ze hebben opvang.
Hij heet MO en ik ben zijn BRO, ik wens hem veel geluk en hoop dat hij heel snel een normaal leven kan leiden en indien mogelijk de liefde van zijn leven kan terugzien. Ik wens het van harte en wat er ook is; er zijn nog altijd zijn schoenen in mijn kelder en zullen op hem wachten. Ondertussen zal ‘zijn’ bed zeker dienen om anderen op te vangen in de dagen en weken die volgen.
Bedankt aan de vrijwilligers voor alles wat jullie doen en bedankt MO dat ik je heb mogen ontvangen. Spijtig genoeg zal opvang nodig blijven en zal onze ervaring nu anderen ten goede komen…. En vanavond… Vanavond zal ik chauffeur zijn
Betogen en vloeken op internet kan goed zijn maar actief en persoonlijk iets DOEN aan de situatie is ECHT beter.