Wat ik wel weet is dat ik mijn zoon zou aanraden te vluchten als de omstandigheden zijn zoals hij ze beschrijft
Ik wil uw feestvreugde niet bederven, maar… deze drie nachten huisvesten wij I. (17 jaar “in three months and 15 days I. birthday”) die in Libië drie maanden gehandboeid is geweest, regelmatig geslagen, enkel en alleen omdat hij vluchtte, maar het geld niet had om de vluchtheren te betalen. (uiteindelijk maakte zijn oom geld over en kon hij naar de volgende vluchtheer die opnieuw geld vroeg etc. etc.)
We zijn uiteraard niet zeker dat zijn verhaal correct is, we zijn wel zeker dat dergelijke verhalen zich voordoen.
Zijn reden om te vluchten uit Ethiopië = “too much fight between the Oromo (zijn volk) and the Tigrinya (de heersers)”.
I.’s aanvraag werd geweigerd in Duitsland en misschien is daar wel reden voor. Wellicht wordt hij niet persoonlijk gezocht en misschien zijn de aanvallen op de Oromo niet zo frequent dat de situatie naar vluchtelingennormen als onmiddellijk levensbedreigend wordt gezien. Ik weet het niet, ik probeer de Europese overheden te begrijpen.
Wat ik wel weet is dat ik mijn zoon zou aanraden te vluchten als de omstandigheden zijn zoals hij ze beschrijft. Als hij zo sterk en beloftevol zou zijn als de jongen die nu beneden naar de voetbal zit te kijken (en met Claire aan het ravotten is, hoor ik aan het gegiechel).
Dát grote verschil tussen ‘wat we als overheid willen aanvaarden als redenen om te vluchten’ (daar valt over te discussiëren) en ‘de intrinsiek menselijke nood aan beter’ (daar valt niet over te discussiëren). Dit is niet profiteren. Niet.
Als ik straks feest met onze liefste vrienden, zal het zowel uitbundig als ingehouden zijn. Immens dankbaar, maar ook beschaamd om ons ‘te veel’.