Vanaf het moment dat Marie, mijn dochter, me besmet heeft met de Maximiliaankoorts, ben ik chauffeur… Ik voelde me een beetje schuldig omdat ik geen gasten ontving, tot een gastvrouw me verteld hoe erg zijn niet durfde en wilde naar het noordstation gaan ’s avonds omdat ze teveel schrik had om in het donker in Brussel te rijden…
Dus, geregeld ga ik naar het park, ’s avonds na mijn werk als vroedvrouw. De trajecten met de gasten verlopen steeds anders, soms heel levendig, soms in stilte…
En toen donderdagavond… heb ik MO en IS meegenomen naar Sandrine.
We kenden elkaar niet.
We komen aan in een klein dorpshuis, hyper warm en werden verwelkomd door Sandrine, haar dochter, de hond DJ en de kat Josianne.
Ik vertrouw Sandrine toe dat haar gasten enkele nachten wilden blijven en als zij hen niet kon houden, ik de overbrugging kon maken.
OK, boodschap ontvangen, slaapwel en good luck guys!!!
De volgende morgen ontvang ik een bericht van Sandrine: we doen een klein etentje vanavond met onze gasten, kom je ook?….
Het is niet alleen ik die mee kwam eten, maar ook een goede vriendin van Sandrine, haar broer en mijn man!…
En daar zijn we dan, goede Belgen die elkaar de dag voordien nog niet kenden en jonge Soedanezen, zacht en glimlachend en we hebben een avondje om voor altijd vast te pinnen in ons geheugen…
We spraken Engels, weken af in het Frans, oops! keren terug naar het Engels zodat zij het zouden begrijpen, stellen vragen over hun reis, hun familie…
Mo. die ons een verrukkelijke saus had bereid om bij de keftaballetjes te eten… maar wat heb je in die saus gedaan Mo? En zie, daar toont hij ons, zoals in een kookprogramma, één voor één de ingrediënten, tot het welverdiende applaus kwam 😊
Is. vertelt ons hoe hij twee keer in een camion is gekropen en in plaats van uit te komen in Engeland, aankwam in…. Duitsland!!! Zelfs hij lachte met zijn mislukte avonturen!!!!
En onze harten bevriezen als ze vertellen hoe ze zich ’s nachts verstoppen in vrachtwagens, in de kou en bang… ze zijn zo oud als mijn zoon! … Horror!
Iemand schreef op [de fb-pagina van] het Burgerplatform: na dit zullen we nooit meer hetzelfde zijn…
Neen… maar hoe ik me “in vrede” voel …. want, zonder grote dingen te doen, maak ik deel uit van de keten van solidariteit en tederheid, ben ik een minischakel, maar die is belangrijk…
En bovenal raak ik de Menselijkheid aan… weiger ik de immobiliteit en fataliteit… weiger ik de onverschilligheid…
Toen ik adolescent was, zei mijn moeder me dat ik niet “alle leed van de wereld” kon dragen..
Maar dank zij jOns (=jullie+ons) van het Burgerplatform, kunnen we HANDELEN om de wereld een beetje minder vijandig te laten zijn.
Ik omhels jullie allemaal, mijn broers en zussen van het Maximilaanpark en ik bedankt Thiebauld, Sandrien en Maria Cabay een miljoen keer.