Gewoon doen en kijken wat je aankan
Mijn ervaring met opvang.
Via FB had ik een berichtje achtergelaten dat we wel voor opvang konden zorgen voor 3 personen. Onmiddellijk kregen we reactie van Tia of ze met 3 personen mocht afkomen. Het was wel even schrikken. Maar waarom niet he. 3 jongeren van Ethiopische afkomst. Vriendelijk aftastend.
Onmiddellijk wificode aangeboden en een stopkontakt voor hun smartphone.
Kip met rijst en ananas. Appeltaart.
Er was een voorproever. Want appeltaart ….. Kennen ze niet. Maar als het maar zoet is = lekker.
Ze proberen de kippebillen met vork en mes te eten. Voorgedaan dat ze gerust met hun handen mogen eten.
Ze lachen, zijn niet verbitterd, geloven in de toekomst. Ook al trachten sommigen al 6 maanden om, via een vrachtwagen, naar Engeland te geraken.
Na het eten ruimen ze spontaan af. Het enigste wat ze vroegen was een biertje. (Invloed van ons bierland?)
Daarna zijn ze naar hun kamer getrokken en heb ze niet meer gehoord tot 14 uur de volgende dag. Zo moe waren ze.
Ze zijn in groep. Eigenlijk heb je er niet veel kijk naar. Ze zijn met alles tevreden.
Tegen de volgende avond wilden ze terug in Brussel zijn aan het Noordstation. Want nu ging het lukken om weg te geraken……
Twee dagen later waren ze terug in Wetteren om twee nachten te recupereren.
Het zijn jongeren die op avontuur zijn zo ervaar ik het. Voor henzelf is het harde realiteit.
Ik hou er een goed gevoel aan over. We kunnen het toch niet maken dat in onze maatschappij mensen onder plastieken zeilen overnachten in dit weer.
Gewoon doen en kijken wat je aankan.