Ik opende de deur van mijn huis maar ontdekte dat het de deur van mijn hart was die ik open deed
Bij mij is het heel klein: 50 m2. Ik werk, ik heb weinig tijd over, ik heb een 7-jarig zoontje die afwisselend bij mij woont… Ik ken niet al die mensen die de woestijn en de zee zijn overgestoken om de Belgische regen te ontdekken, de kou, de wind, de vrieskou en de sneeuw… Ik was zelfs bang dat mijn spullen zouden verdwijnen. Zelfs als mijn hart me ertoe dwong het te overwegen, dan nog waren er een heleboel “goede” praktische redenen om hen niet welkom te heten…
Toen zag ik op Facebook dat er vrienden waren die het deden. Gastheer/-vrouw zijn… Ik sprak hen erover aan en ik las de getuigenissen. En toen begon alles …
Ik opende de deur van mijn huis maar ontdekte dat het eigenlijk de deur van mijn hart was die ik open deed.
Ik sprak over deze mensen tegen mijn zoontje… Hij was verrukt om hen te ontmoeten, om hen te helpen, om hen te verwelkomen… Toen gingen hij en ik op een avond naar het park om te zien en vooral om een mens te vinden die wat extra menselijkheid kon gebruiken…
We zijn begonnen met een persoon en slechts voor één nacht.
Hij kwam uit Somalië. We hebben veel gesproken over zijn leven daar, zijn familie die in het land bleef, bedreigingen die hem zwaar wogen… Ik die dacht niet meertalig te zijn, ontdekte dat ik me in een mum van tijd in het Engels kon behelpen… Hij kwam een paar keer terug … (…)
Op een weekend, heb ik de configuratie van de mini-kamer aangepast zodat ik een matras van 2 personen kon plaatsen en er zo 2 tegelijk kon ontvangen. Mijn hart werd groter.
Vorige week, na enkele avonden waarbij het park niet leeg was geraakt, las ik de boodschap: “er zijn er nog veel”. En toen dacht ik, mijn woonkamer kan ook plaats bieden… En ik ving er 4 op.
Mijn hart werd nog groter…
Tijdens elke ontmoeting ontdek ik nieuwe gezichten. Fijne glimlachjes, delen, momenten van vreugde, gelach onder andere over de uitspraak van hun namen, woorden in het Arabisch of Tigrinya… En soms trekt hun gezicht ook weg of worden ze somber door hun herinnering aan de angst die ze hebben meegemaakt. Hun ervaringen in Libië en van de oversteek van de Middellandse Zee.
Anekdotes: wanneer ik thuiskom van het werk, ruikt het naar pittige gerechten… Vaak laten ze spulletjes achter, soms uit vergeetachtigheid, maar soms ook uit dankbaarheid…
Op een avond vraagt mijn zoon waarom een gast zich heeft verborgen onder het dekbed en waarom hij in zichzelf spreekt… Ik leg uit dat hij het gebed van de moslims uitvoert… Ik ben geraakt door de oprechtheid van deze gebeden.
In deze 3 maanden van mensen verwelkomen ben ik veranderd:
Nu merk ik meer dingen op dan vroeger:
Ik ontdekte dat sommige van mijn buren net als mij sardines en eieren in grote hoeveelheden kopen, net als thee, suiker, tabasco…
Ik kijk ook anders naar de politieagenten die in onze straten patrouilleren…
Ik ben een krak in aardrijkskunde geworden…
Ik ben meer geïnteresseerd in mensen en hun verhalen, in hun geschiedenis, in de politiek.
Ik werd erg georganiseerd: ik heb een kleine memo die ik print voor elk van mijn nieuwkomers, met mijn gegevens, de wifi-code, het gebruik van het huis, vertaald in het Arabisch (dank u Google Translate).
Mijn oude computer heb ik van onder het stof gehaald en toont hen de video’s die ze willen in het Arabisch op Youtube … Er staat een doos met kleding klaar waaruit ze kunnen kiezen, er staat altijd een wasmand klaar, hoofdtelefoons en Samsung opladers, douchegel, …
Ik heb zelfs een vooraf vastgestelde sms die ik kan doorsturen naar onze avondengels met: “plaats voor 4 gasten” – mijn naam, adres, gsm en aanwijzingen om gemakkelijk mijn huis te vinden voor de vrijwillige chauffeur…
Gisteren, kijkend naar de foto’s van E, K, M & M, A & T, A en alle anderen… Denkend aan elk van hen, realiseer ik me dat ze me het mooiste geschenk hebben gegeven: de gave om pure menselijkheid, vrijgevigheid en altruïsme te mogen ervaren. Ik ben er trots op om deel uit te maken van deze beweging van open grenzen en open harten.
Dank aan de vrijwilligers van het Burgerplatform om het mogelijk te maken, hopelijk dat mettertijd het migratiebeleid ook in menselijkheid kan winnen.
Zorg voor jezelf vrienden, je bent het waard en laat niemand je anders overtuigen.
Nog een kleinigheid: elke keer als ze vertrekken, lijkt mijn kleine 50m2 enorm…