Je haalt enkele verfomfaaide jongens en meisjes op en denkt bij jezelf: “Wow, je zult sterk moeten zijn,” telkens opnieuw. Je bent vooral blij dat je hen terugziet.

Je kookt een avondmaal. Je ziet hen glimlachen, muziek vult het huis, je maakt onverwacht bedden voor extra slaapplekken. Je legt doodmoe je hoofd op je hoofdkussen en zegt tegen jezelf dat ze warm en veilig zijn …

Wat een intens, fantastisch gevoel om jonge mensen te kunnen beschermen die alles hebben achtergelaten en oneindig veel vertrouwen hebben in ons. ❤🙏